Afbeelding
Annet van Riel

Column: Annet van Riel, Fractievoorzitter PRO Scherpenzeel

Column

Bommen met fosfor of bommen met lachgas

Als je in de ogen kijkt van iemand die veel te verduren heeft gehad, dan kun je de pijn soms letterlijk in de ogen zien. Het verlies van een dierbare, het moeten omgaan met een ziekte, het leren omgaan met het feit dat je leven anders verloopt dan je verwacht had, of moeten vluchten voor een oorlog, die je huis, familie en je leven verwoesten.

Mensen als u en ik, die huis en haard moeten achterlaten, of wat daarvan over is, en hier met een tas kleren, een tandenborstel en een paspoort naar toe komen. Als ze geluk hebben, hebben ze hun huisdier nog kunnen meenemen. De voortdurende zorgen om hun familie die is achtergebleven, hun echtgenoot, broer of vader die moet vechten in de oorlog. Een oorlog waar ze niet voor gekozen hebben.

Zeg eens eerlijk, wie ziet u nu voor zich? De blonde vrouw met het kind op de arm, die burgemeester Wimar Jaeger aanhaalde? Of de man uit Mali die vlucht voor de oorlog in zijn land? Het Afghaanse gezin wat vlucht voor de tirannie van de Taliban, of de Nigeriaanse homo die zijn leven niet zeker is in zijn land?

Ik ben overdonderd door de vele warme en lieve reacties in het dorp op de CNO in de oude Aldi en de oude bloemenwinkel. Veel mensen spreken mij nog steeds aan in het dorp: “hebben jullie nog spullen nodig, kunnen we je ergens mee helpen?” “Gaat het allemaal goed, wat mooi dat je dit doet.” Het is in mijn ogen normaal dat we dit doen voor onze medemens, het voelt bijna als een plicht. Een mens in nood help je.

Maar tegelijkertijd komen de berichten uit Ter Apel binnen: “vluchteling slapen vannacht op stoel”, “vluchtelingen slapen vannacht buiten”. Of lees je de vreselijke 

verhalen over de vluchtelingenkampen op de Griekse eilanden, bij de tunnel naar het Verenigd Koninkrijk of ergens in de Balkanlanden. Want Oekraïners opvangen is blijkbaar anders dan mensen opvangen uit Afrika of het Midden-Oosten. Doen die bommen minder pijn? Komt daar soms lachgas uit in plaats van fosfor? Is hun verdriet over het verlies van hun familie minder heftig? Is hun doodsangst minder groot?

Ja natuurlijk, opvang in de regio. Maar een land als Libanon, met 4,3 miljoen inwoners, ving op het hoogtepunt van de oorlog in Syrië 2 miljoen vluchtelingen op en zelfs nu nog zo’n 1,5 miljoen. En ja, er zijn landen in de regio die niemand opvangen. En ja, we hebben al een woningen tekort. Maar ontslaat ons dat van onze menselijke plicht om mensen in nood te helpen? Is de kleur van iemands huid, zijn geloof of zijn afkomst een reden om iemand wel of niet op te vangen?

Pro Scherpenzeel is van mening dat iedere vluchteling uit een onveilig land, recht heeft op een humane opvang en dus meer dan een stoel in een overvol opvangkamp. Wat vindt u?

Meest gelezen