Column Maarten Zwankhuizen, fractievoorzitter SGP
ColumnMaarten Jacob senior
Kunnen we tegen een stootje als het minder gaat?
Nee, ik bagatelliseer niet hoe moeilijk het kan zijn om in het huishouden de eindjes aan elkaar te knopen.
Hoe zwaar het is wanneer je familiebedrijf door onzinnig overheidsbeleid gesloopt wordt. Maar hoe gaan we om met crises?
Ik denk in deze tijd vaak aan Maarten Jacob senior. Dat is mijn opa van moeders kant, naar wie zeven kleinzoons vernoemd zijn.
Verantwoordelijk voor een gezin met twaalf kinderen in de zware crisis van de jaren ’30. Gebrek en tekort. Als kleine zelfstandige, die zich verhuurde en die ook zelf gewassen verbouwde op gehuurd land, was het ploeteren.
Daarna kwam de oorlog. Een grote uitdaging om rond te komen. Volop armoede en onzekerheid.
Daarna de watersnoodramp van 1 februari 1953. Toen een buurtgenoot kwam waarschuwen, had hij de tegenwoordigheid van geest zijn hele gezin onmiddellijk in veiligheid te brengen.
Opa waarschuwde zijn buurman. Die treuzelde slechts heel even. Die verdronk, samen met zijn twee dochters. De buurtgenoot die opa waarschuwde, verdronk ook. Nog even naar de schuur, zijn vee losmaken. Te laat.
Wat een leed overal. Hun huis stond nog overeind, maar het was een ravage. Dierbare spullen kwijt. Ze pakten de draad weer op. Is er teveel opgekropt?
Vast wel. Was er bij opa vertrouwen op God, Die spaarde en hielp? Jazeker, daar zou veel over te zeggen zijn. Maar het was ook: Schouders eronder met elkaar. Nuchter blijven, werken, opbouwen.
Wat een verschil met nu. Mensen die al van de kook zijn als de wachtrij op Schiphol te lang is. Die geen flauw benul hebben hoe belangrijk voedsel- en energiezekerheid zijn in barre tijden.
Die denken dat de wereldbevolking gevoed kan worden met alleen plantaardig voedsel. Mijn opa hoefde je niks wijs te maken. We moeten leren van het voorgeslacht!